Laten we het dáár eens over hebben

Voor meer dan 250.000 kinderen in ons land is het niet vanzelfsprekend om te kunnen sporten, of een verjaardagsfeestje te geven. Kinderen in armoede lopen het risico sociaal buitengesloten te worden. Ze praten niet tot zeer weinig over hun situatie. Omdat ze zich ervoor schamen. Omdat ze niet weten of ze erover mogen of kunnen praten, van thuis. Omdat ze niet weten of het hen helpt. Het isoleert ze. Al op hele jonge leeftijd.

Kinderen in armoede kunnen minder meedoen, en zullen doordat ze minder meedoen, steeds minder meedoen. Hoe roepen we dit een halt toe?

De eerste stap in de richting van een oplossing, begint bij het bespreekbaar maken van het probleem. We moeten praten over kinderen die in ons land in armoede leven. In kringgesprekken op school, in de media, in de Tweede Kamer. Want de oplossing begint bij een gesprek. Wanneer er niet over wordt gepraat, wordt het niet gevoeld of begrepen. Dan worden er geen oplossingen ontwikkeld en vindt er geen verbetering plaats.

Dus moeten wij het gesprek openen. Het probleem introduceren. En we moeten het perspectief bieden dat we het erover moesten gaan hebben. Dringend. 1 op de 13 kinderen in ons land leeft in armoede. Laten we het dáár eens over hebben.

Ons idee: het gesprek wordt geopend door de kinderen zelf. We laten de kinderen aan het woord. Maar al te vaak spreken anderen over en voor hen. Wij besloten om het vertelperspectief te kantelen. En de kinderen zelf te laten vertellen wat zij ervaren ‘in armoede’. Waar zij tegen aanlopen. Hoe zij zich voelen. Zij praten over hun ervaringen. Zij vertellen het ons. Zij geven het goede voorbeeld. Nu de rest van Nederland nog.

We hebben een tv-commercial gemaakt waarin een jong ventje tijdens het kringgesprek opeens zijn situatie met zijn klasgenootjes deelt. Zo lijkt het, althans. Want het ventje blijkt het niet te hebben gezegd. Als publiek hebben we zijn wens gezien om zijn persoonlijke situatie te delen. En we hebben vooral gezien dat het vreselijk ingewikkeld is voor een kind om dit met anderen te delen. Hiermee werken we aan de bewustwording van het probleem en introduceren we het belangrijke handelingsperspectief dat we dit onderwerp met elkaar moeten bespreken.

De vinger die het ventje opsteekt in de commercial is geen willekeurig gekozen gebaar. De vinger die hij opsteekt, is de vinger die wordt opgestoken door de 3 kinderen die de hoofdpersonen zijn in onze campagne: Anashya, Romy en Zakariyya. De vinger die zij opsteken is de vraag om de beurt, om te kunnen spreken. Het is de vraag om aandacht voor hen. Het is het begin van het gesprek.

Met Anashya, Romy en Zakariyya zijn 3 bijzondere films gemaakt waarin zij met mensen, die om verschillende redenen dichtbij hen staan, spreken over hun leven in armoede. Het zijn drie prachtige, eerlijke gesprekken geworden die ons laten zien hoe belangrijk het is dat we als samenleving, samen dus, ervoor moeten zorgen dat minder kinderen dit lot treft.